Mobil uygulamamızı App Store'den ücretsiz indirebilirsiniz
I-Phone: https://goo.gl/Q89BGV
Android: https://goo.gl/4WpC1u

  Yaygın pratikte bir aile yenidoğan bebeğini ebeveyn odasında uyutur. Çocuk biraz büyüdüğünde ise odalar ayrılır; çocuklar anne ve babalarından ayrı uyumaya başlarlar. Ancak yaşı büyüdüğünde dahi annesi ve/ya babasıyla uyuyan çok çocuk var.

Bazı çocuklar hem anne, hem babasıyla uyuyor. Bazıları gece kalkıp anne-babasının yatağına süzülüyor. Kimi çocuklar anne ve babasının yatağında uyutulup kendi yataklarına taşınıyorlar. Bazıları ise öyle dağınık uyuyor ki ya anne, ya babayı yatağından ediyor.

Çocukların anne ve babasıyla uyumasının sebepleri de aileden aileye farklılık gösteriyor. Kimi aileler çocuklarını hiç ayrı uyumaya alıştırmamış oluyor; ya böyle bir ihtiyaç duymuyorlar, ya da yatak ayırmaya zaman ve enerji ayırmadıkları için bir türlü ilk adımı atamıyorlar. Kimi aileler çocuğu tepki gösterdiği için odaları ayırma sürecini yarıda bırakıp sonra baştan başlıyor. Bazıları niyetli, ama çocuğun yanında uyurken kalkıp gidememekten şikayetçi. Kimi aileler ise sürecini tamamlıyor ama fobiler, korkutucu olaylar, boşanma, çocuğun hastalığı, kardeş doğumu, evdeki uyku düzeninin gelişmesi gibi sebeplerle geri dönüşler yaşıyor.

Bütün bu çeşitliliğe ve çocukların anne-babasıyla ya da bu iki kişiden biriyle uyuması hakkında çeşitli görüşlere rağmen, benim için çocuğun aileyle uyuması için verilecek tek bir karar var: Birlikte uyuma bitmeli. Belli bir yaştan sonra birlikte uyuma, hem çocuğun gelişimi, hem de anne-baba ilişkisinin sağlığı açısından problemli. Annesi ve/ya babası ile birlikte uyuyan çocuk anne ve babanın kendisine ait bir alanı olduğunu ve olabileceğini anlamakta güçlük çekecektir. Buna ek olarak çocuğun, anne ve baba ile ayrı uyumanın getirdiği, yalnız uyuyabilme ve kendini sakinleştirebilme kapasitesi düşük olur. Diğer bir deyişle, sürekli anne ve/ya babasıyla uyuyan bir çocuk ileride uykuya yalnız dalmakta güçlük çeker, çünkü onu sakinleştirip uykuya hazırlanmasını sağlayacak kişi ebeveynidir ve o da yanında yoktur. Eğer çocuk iki ebeveyn ile birlikte uyuyorsa çocuğun üzerine yuvarlanma ile boğulma veya yatağa sığılmadığı için uykusuzluk olabilir. Anne ve baba ise çocuk biriyle veya ikisiyle yattığında birlikte zaman geçiremeyecek, ilişkileri hem duygusal, hem cinsel açıdan zora girecektir. Bazı ebeveynler bu noktada çocukları uyuduktan sonra yakınlaşmayı tercih edebiliyor; ancak bu yanlış ve çocuğun cinsel gelişimi açısından riskli bir pratiktir.

Çocuklar, 2 yaşından itibaren kendi odalarında ve yataklarında yatmayı öğrenebilirler. Eğer çocuğunuzun gelişimsel açıdan beklemeye ihtiyacı olduğunu düşünüyorsanız biraz daha bekleyebilirsiniz. Eğer size daha kolay gelecekse yatak ayırmayı tuvalet eğitiminden sonraya bırakabilirsiniz. Ancak bir kere ayrı uyuma kararını verdikten sonra geri dönüş yapmamalısınız. Yaptığınız her geri dönüş, yatak ayırmak için bir sonraki girişiminizi zorlaştırır. Benzer bir şekilde, bir gün ayrı, bir gün beraber yatmak gibi gel-gitli bir sistemin oluşmaması da önemlidir.

Ancak, bu bir kerede yatakların ayrılacağı ve her şeyin biteceği anlamına da gelmemelidir. Çocuk ile yatak ayırmak, hele ki çocuğunuz veya sizde kaygılı kişilik eğilimi var ise zor olan ve uzun zaman alabilecek bir süreçtir. Başlangıç, çocuk ile nasıl uyunduğuna bağlı olarak yapılır ve küçük adımlar ile çocuk ve birlikte uyuduğu ebeveynin ayrılması gerçekleşir.

Çeşitli durumlara göre ayrılmanın nasıl olabileceğine dair önerilerim de bir sonraki yazıya kalsın :)

Uzman Klinik Psikolog Nazlı Akay