2287
Hamilelik ve doğum süreci ne kadar mucizevidir bir kadın için. Sen 9 ay boyunca canından bir parçayı özenle koru, kolla, taşı, neye benziyor diye merak et, ardından kucağında buluver… Hiçbir babanın tam olarak hissedemeyeceği, büyüleyici bir süreç. İşte bu nedenledir ki bazılarımızda yan etki yapıyor.
Her ne kadar doğumla beraber bebeğimizle olan “göbek kordonu bağımız” kesiliyor olsa da kimilerimiz bunu bir türlü kabullenemiyor. Hala elimiz, kolumuz gibi vücudumuzun bir organı muamelesi yapmaya devam ediyoruz çocuklarımıza. “Doydum” demesi bizi kesmiyor, annesi olarak ancak biz bilebiliriz doyup doymadığını. “Üşümüyorum” demesi yetmiyor, “ne münasebet, nereden bilecek üşüyüp üşümediğini, hava soğuk, bir kat daha giymeli!” Ah biz anneler… Bunun sonu nereye varıyor derseniz de, bana göre kimseleri layık göremediğimiz oğullarımıza, göze girmesi mümkün olmayan gelinlere ya da evlendirmeye kıyamadığımız kızlarımıza…
Şu bir gerçek ki doğumdan sonra bebeğimize olan bağlılığımız, ilgimiz, sevgimiz onun güven duygusunun temellerini oluşturuyor. Ancak her güzel şey gibi “aşırı doz” yan etkilere sebep oluyor. “Biz” olmadan var olamayan bir çocuğumuz olduğu gibi, artık “O” olmadan var olamayan “Biz”lere dönüşüyoruz. Bizi bu durumla yüzleştirmeye çalışan eşimizi dostumuzu da anlamıyor, hatta onlara kızıyoruz. Oysa biz sadece “ilgili bir anneyiz!”…
İnsanın kendi davranışlarını objektif olarak değerlendirmesi çoğu zaman mümkün değildir. Ancak tüm annelerin “annelik” rolünden önce de pek çok rolü olduğunu hatırlaması, bu rollerin belki de tamamının hala geçerliliğini koruyor olduğunun bilincinde olması çok önemli. İnsanız, bu ülkenin bir vatandaşıyız, anne-babamızın çocuğuyuz, kendisinden çocuk sahibi olmayı seçtiğimiz erkeğin eşiyiz, çalışanız, patronuz, ablayız, teyzeyiz, pek çok şeyiz… Unutmayın, anne olmadan önce de bir varoluş biçimimiz vardı, işte bu nedenle tek bir role bağımlı olmamalıyız.
Tüm anneleri içindeki rol repertuarının zenginliğini keşfetmeye davet ediyorum…
Psk. Dan. Yelda ARSLAN