Malum okullar açılmak üzere… Hangi yaşta ya da kaçıncı sınıfta olursa olsun çocukta farklı farklı duyguların kabardığı günler bunlar. Okula ilk kez başlayacaklar, ilkokula yeni adım atacaklar, ödevini yapmamış olanlar, öğretmenini, arkadaşlarını çok özlemiş olanlar, tatil bitti diye kıvrananlar vs… Liste daha uzatılabilir. Üstelik bu duygu karmaşasını tek yaşayan da çocuklar değil. “Nihayet okullar açılıyor” diye halaya durmaya hazır ebeveynlerden, “tatil göz açıp kapayıncaya kadar bitti” diye hayıflanan öğretmenlere, herkes bu duygu yoğunluğundan nasibini alıyor. Hal böyleyken, yetişkin ağzından çıkanlar da, daha bir önem kazanıyor. Şu günlerde, okula uyumu kolaylaştıracak önerilerle ilgili pek çok paylaşıma denk gelmek mümkün. Ben ise, tam da bu günlerde çocuğumuza söylemekten kaçınmamız gerekenleri kaleme almak istedim.  

        * Yaz boyu hatırlatmalarınıza rağmen ödevini yapmadıysa, durup durup başına kakmayın. Emin olun ki zaten içi içini yiyordur, bari ilişkiniz zedelenmesin. Ayrıca, son dakikada yapılan ödevden de bir hayır gelmez.

        * Tatili ne kadar verimsiz geçirdiğine vurgu yapmak için, komşu çocuğu, kuzen, abla, ağabey, kardeş gibi ikinci şahıslarla onu kıyaslamayın. Böyle bir yaratacağınız etki ancak öfke

        * Endişesi yüzünden okunur halde, okula gitmek istemediğini belirtiyorsa, duygusunu küçümsemeyin, alay etmeyin. Bu, durumu daha da aşılmaz hale getirmekten başka işe yaramaz.

        * “Aslansın, kaplansın” tadında motive etmeyi amaçlayan abartılı ifadelerden ya da “Erkek adam ağlamaz”, “Sulu göz” vb etiketleyici söylemlerden kaçının. Her ikisi de çocukta endişe yaratır.

        * “Bir an evvel okullar açılsa da, ben de…” diye başlayan cümleler sarf etmeyin. Çocuğunuz zaten duygusunu stabilize etmekte ve kendisini sakinleştirmekte zorlanırken bir de istenmediği duygusunu yaşamasın.

Diyeceğim odur ki an dediğin geçip gidiyor. Bir bakacağız dönem ortası gelmiş bile. Şu günlerde stres yaşamadan ve yaşatmadan akışta kalabilmek, çocuğa onun hızında eşlik etmek ve ihtiyaç duyduğunda yanında olduğumuzu hissettirmek yeter de artar bile. Ebeveynlik de bu değil mi zaten…  

Psk. Dan. Yelda ARSLAN